طی چهار سال گذشته بارها این بحث رو داشتیم. ولی از دو سال پیش این بحث وارد فاز دیگه ای شد. میدونم برای دوستان یا حتی رفقا سخته. اما این رو بارها گفتم بازهم میگم، دلیل عدم موفقیت در کارهای سه سال گذشته همین بوده و هست. حال به ظاهر، تظاهر به این یا آن کنیم، مهم نیست. خواهی ناراحت شوی ، خواهی گریان. حرفی بوده که بارها زدم حضوری و غیر حضوری. هنوزم بر این باورم خواهی پندگیر ، خواهی ناراحت شو. برای بحث هایی که در این زمینه شده، ارزش قایل بشیم و کمی منصفانه به قضیه نیگا کنیم. نوشتن مقاله دو صفحه و نیم تحلیلی با نثر کلنگ ولی به عقیده نویسنده روان ، مهم نیست. مهم وظیفه ای بوده که طی این سالها برعهده داشتیم. حال بگذاریم دیگران قضاوت کنند یا بهتر است خودمان منصفانه به قضیه نگاه کنیم
در ضمن این مطلب مخاطب خاص خود دارد
خود خواند و خود فهمد، شرح این ماجرا
یه شورشی
از جهنم
